Τους τελευταίους δύο μήνες γίναμε μάρτυρες σε μια σειρά από φόνους, όπου το ελληνικό κράτος είναι ο κύριος αυτουργός. Στις 14 Ιουνίου, το ψαροκάικο Adriana βυθίστηκε στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου ενώ το ελληνικό λιμενικό προσπαθούσε ριψοκίνδυνα να το σύρει προς την Ιταλία, πνίγοντας πάνω από 500 μετανάστες που κατά πάσα πιθανότητα δε θα βρεθούν ποτέ. Στις 8 Ιουλίου, ένας μπάτσος πυροβόλησε και σκότωσε έναν Σύριο μετανάστη στη Λάρισα. Στις 10 Ιουλίου, η Άννα, μια τρανς μετανάστρια, δολοφονήθηκε στο σπίτι της. Στις 26 Ιουλίου, ένας μετανάστης πέθανε στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας από έλλειψη ιατρικής στήριξης. Ο κρατούμενος ήταν άρρωστος και, σύμφωνα με άλλους κρατούμενους, το προσωπικό της φυλακής αρνήθηκε να του παράσχει ιατρική περίθαλψη. Όταν έφτασε το ασθενοφόρο μετά από πολλές ώρες αναμονής, ο άντρας ήταν ήδη νεκρός.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε ότι τα θύματα βρίσκονται στο περιθώριο. Τα άτομα που αφήνουν πίσω τους δε θα μπορέσουν ποτέ να βρουν απαντήσεις και δε θα λάβουν καμία στήριξη από το κράτος που είναι και το κύριο υπεύθυνο γι’ αυτούς τους θανάτους. Το ρατσιστικό, σεξιστικό, κουηρφοβικό αφήγημά του κατηγοριοποιεί κάποιους ανθρώπους ως στόχους, οδηγώντας σε επιθέσεις που διαπράττονται με ατιμωρησία, γνωρίζοντας ότι το κράτος πιθανότατα δε θα τους καταδικάσει ποτέ.
Αυτές οι επιθέσεις διαπράττονται είτε από τις κρατικές δυνάμεις είτε από αυτούς που ξέρουν ότι έχουν την εξουσία να βλάψουν, ακόμα και να σκοτώσουν, ακριβώς γιατί οι στόχοι τους θεωρούνται κι από το ίδιο το κράτος λιγότερο σημαντικοί από τους “Λευκούς Έλληνες Πολίτες”. Σύμφωνα με το ελληνικό κράτος, οι ζωές αυτών των ατόμων δεν έχουν την ίδια αξία με τους πολίτες του, τουλάχιστον τους πιο προνομιούχους. Γι’ αυτούς, είναι μετανάστες που μπαίνουν “παράνομα” στη χώρα, κι έτσι αποτελούν μια πολιτισμική και δημογραφική απειλή. Είναι άτομα που έσπασαν τους νόμους και που, εξαιτίας αυτού, μπορεί να υπόκεινται σε εξω-δικαιϊκή δολοφονία. Είναι εργάτες, κουήρ, γυναίκες, άτομα που δεν ακολουθούν τους πολιτισμικούς κανονιστικούς κανόνες, που διάγουν “μη κανονικές, ανάξιες ζωές”.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χτίσει το φρούριό της στα ελληνικά και ευρωπαϊκά σύνορα και σε αυτή τη ζώνη λαμβάνουν χώρα καθημερινά δολοφονίες στο όνομα της ασφάλειας και του “ευρωπαϊκού τρόπου ζωής”. Είναι μέσα απ’ αυτούς τους φόνους που η κυβέρνηση, η αστυνομία και οι κρατικές δομές δρουν ενάντια σε αυτούς που δεν καταφέρνουν και δεν θα γίνουν αποδεκτοί στη χώρα.
Η “διαχείριση της μετανάστευσης” δε σταματάει απλώς στα σύνορα. Χτίζεται πάνω στο αφήγημα ότι οι μετανάστες είναι εγκληματίες για να δικαιολογηθεί η καθημερινή βία που ασκείται σε κάθε πτυχή της ζωής των μεταναστών: στη θάλασσα, στους δρόμους, στα νοσοκομεία, στα σπίτια τους. Επαναπροωθήσεις συμβαίνουν κάθε μέρα στα ελληνικά σύνορα, παρόλ’ αυτά η κοινωνία μένει σιωπηλή, γιατί ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού το θεωρεί απαραίτητο για την προστασία του τρόπου ζωής του. Τα κράτη δολοφονούν αυτούς και αυτές που επιχειρούν να φτάσουν στις χώρες τους και, όταν δεν μπορούν να τους σκοτώσουν απλά στα σύνορα, χρησιμοποιούν πολλές στρατηγικές για να τους κρατήσουν στο περιθώριο, στερώντας τους δικαιώματα στέγασης, εργασίας, υγειονομικής περίθαλψης, καλλιεργώντας το έδαφος για νέες δολοφονίες χωρίς συνέπειες.
Τιμούμε τη μνήμη όλων αυτών που δολοφονούνται μέσα στη σιωπή και, μαζί με τις κοινότητες που αντιστέκονται, θα συνεχίσουμε να παλεύουμε ενάντια στους φόνους που διαπράττονται σε καθεστώς ατιμωρησίας.